ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ...
του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Το μεγαλύτερο δομικό πρόβλημα ασφάλειας της Ελλάδας, που την ακολουθεί αδιάκοπα από την ώρα που σχηματίστηκε ως κράτος και προσδιορίζει τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές εξελίξεις, είναι ότι η γεωπολιτική σημασία της ήταν πάντα κατά πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμή της. Γι' αυτό και η διαμόρφωση των συμμαχιών της είναι ζωτικής σημασίας, μακράν περισσότερο από κάθε άλλης χώρας που μετέχει στην ενωμένη Ευρώπη. Το 2012 ήρθε φέρνοντας διεθνείς εξελίξεις που αφορούν άμεσα την Ελλάδα και σχετίζονται ευθέως με αυτή τη διάσταση, ειδικά τη στιγμή που η χώρα απειλείται από την οικονομική καταστροφή.
Μία εξέλιξη είναι ότι μετά από πολύ μακρά απουσία η Ρωσία επέστρεψε ήδη στρατιωτικά στη Μεσόγειο. Η έλευση μιας πολύ ισχυρής αεροναυτικής ομάδας κρούσης του ρωσικού στόλου, η οποία θα πραγματοποιήσει και κοινά γυμνάσια με δυνάμεις της Συρίας, δείχνει ότι ίσως η Δύση δεν θα ενεργεί στο εξής μόνη της στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως συνέβη στην περίπτωση της Λιβύης. Η στήριξη της Μόσχας στη Δαμασκό φαίνεται να παίρνει τώρα αποφασιστικά χαρακτηριστικά, κάτι που, πάντως, μάλλον δεν αναμένεται να συμβεί και στο θέμα του Ιράν: εκεί, οι Ρώσοι δύσκολα θα θελήσουν να «μπουν στη μέση» παρεμβαίνοντας υπέρ της Τεχεράνης που μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο προκαλεί τους πάντεςι κλιμακώνοντας την ένταση. Κι αυτή είναι η άλλη και ακόμα πιο σοβαρή εξέλιξη γενικά για την περιοχή αλλά και άμεσα για την Ελλάδα και σε πολλά επίπεδα, καθώς υπάρχει και το πρόβλημα της μεγάλης ενεργειακής εξάρτησης...
Σε αυτό το περιβάλλον που διαμορφώνεται, η χώρα βρίσκεται με μιαν «ευχή», που, αν δεν τη χειριστεί σωστά ή την αφήσει σε αδράνεια, μπορεί να εξελιχθεί σε «κατάρα»: την εικαζόμενη ύπαρξη μεγάλων υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων.
Ετσι, η πολύ μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στη γεωπολιτική σημασία και τη στρατιωτική ισχύ της Ελλάδας επεκτείνεται τώρα και στην ενεργειακή σημασία του ελλαδικού χώρου. Στο ζήτημα λειτουργεί επιβαρυντικά και η δεδομένη συνεχής διεύρυνση της ψαλίδας ισχύος μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας εις βάρος μας.
Με το νέο τοπίο που ταχύτατα σχηματίζεται συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο, η χώρα θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά στην ανάγκη να διαμορφώσει ένα ισχυρό και αποτελεσματικό πακέτο ενεργών και αποφασιστικών συμμαχιών απέναντι στα κρίσιμα ζητήματα της νέας εποχής. Η εποχή της «θεωρίας» τελειώνει και είμαστε πλέον κοντά στην εποχή της πράξης.
Απαιτείται συνεπώς ένα πακέτο σχέσεων που, όσο το δυνατόν χωρίς να προκαλεί ανισορροπία, θα είναι ταυτόχρονα και ικανό να διασφαλίσει τη θέση της Ελλάδας στη Δύση, την προστασία του εθνικού της χώρου και τη γρήγορη και απρόσκοπτη προσπάθεια αξιοποίησης των ενεργειακών της δυνατοτήτων.
Από το πώς θα ανταποκριθούμε σήμερα σε αυτές τις προκλήσεις θα εξαρτηθεί αν για τις επόμενες δεκαετίες η θέση και ο πλούτος της Ελλάδας θα αποτελέσουν τελικά ευχή ή κατάρα για τη χώρα και το μέλλον της. Και επειδή οι εξελίξεις αυτές δεν κοιτούν εσωτερικές πολιτικές διεργασίες, πρέπει να βρεθούν επειγόντως πολύ ψηλά στην ατζέντα τόσο του πρωθυπουργού όσο και των αρμόδιων υπουργών. Αυτά, δεν περιμένουν.
ΤΟ ΒΗΜΑ
του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Το μεγαλύτερο δομικό πρόβλημα ασφάλειας της Ελλάδας, που την ακολουθεί αδιάκοπα από την ώρα που σχηματίστηκε ως κράτος και προσδιορίζει τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές εξελίξεις, είναι ότι η γεωπολιτική σημασία της ήταν πάντα κατά πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμή της. Γι' αυτό και η διαμόρφωση των συμμαχιών της είναι ζωτικής σημασίας, μακράν περισσότερο από κάθε άλλης χώρας που μετέχει στην ενωμένη Ευρώπη. Το 2012 ήρθε φέρνοντας διεθνείς εξελίξεις που αφορούν άμεσα την Ελλάδα και σχετίζονται ευθέως με αυτή τη διάσταση, ειδικά τη στιγμή που η χώρα απειλείται από την οικονομική καταστροφή.
Μία εξέλιξη είναι ότι μετά από πολύ μακρά απουσία η Ρωσία επέστρεψε ήδη στρατιωτικά στη Μεσόγειο. Η έλευση μιας πολύ ισχυρής αεροναυτικής ομάδας κρούσης του ρωσικού στόλου, η οποία θα πραγματοποιήσει και κοινά γυμνάσια με δυνάμεις της Συρίας, δείχνει ότι ίσως η Δύση δεν θα ενεργεί στο εξής μόνη της στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως συνέβη στην περίπτωση της Λιβύης. Η στήριξη της Μόσχας στη Δαμασκό φαίνεται να παίρνει τώρα αποφασιστικά χαρακτηριστικά, κάτι που, πάντως, μάλλον δεν αναμένεται να συμβεί και στο θέμα του Ιράν: εκεί, οι Ρώσοι δύσκολα θα θελήσουν να «μπουν στη μέση» παρεμβαίνοντας υπέρ της Τεχεράνης που μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο προκαλεί τους πάντεςι κλιμακώνοντας την ένταση. Κι αυτή είναι η άλλη και ακόμα πιο σοβαρή εξέλιξη γενικά για την περιοχή αλλά και άμεσα για την Ελλάδα και σε πολλά επίπεδα, καθώς υπάρχει και το πρόβλημα της μεγάλης ενεργειακής εξάρτησης...
Σε αυτό το περιβάλλον που διαμορφώνεται, η χώρα βρίσκεται με μιαν «ευχή», που, αν δεν τη χειριστεί σωστά ή την αφήσει σε αδράνεια, μπορεί να εξελιχθεί σε «κατάρα»: την εικαζόμενη ύπαρξη μεγάλων υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων.
Ετσι, η πολύ μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στη γεωπολιτική σημασία και τη στρατιωτική ισχύ της Ελλάδας επεκτείνεται τώρα και στην ενεργειακή σημασία του ελλαδικού χώρου. Στο ζήτημα λειτουργεί επιβαρυντικά και η δεδομένη συνεχής διεύρυνση της ψαλίδας ισχύος μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας εις βάρος μας.
Με το νέο τοπίο που ταχύτατα σχηματίζεται συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο, η χώρα θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά στην ανάγκη να διαμορφώσει ένα ισχυρό και αποτελεσματικό πακέτο ενεργών και αποφασιστικών συμμαχιών απέναντι στα κρίσιμα ζητήματα της νέας εποχής. Η εποχή της «θεωρίας» τελειώνει και είμαστε πλέον κοντά στην εποχή της πράξης.
Απαιτείται συνεπώς ένα πακέτο σχέσεων που, όσο το δυνατόν χωρίς να προκαλεί ανισορροπία, θα είναι ταυτόχρονα και ικανό να διασφαλίσει τη θέση της Ελλάδας στη Δύση, την προστασία του εθνικού της χώρου και τη γρήγορη και απρόσκοπτη προσπάθεια αξιοποίησης των ενεργειακών της δυνατοτήτων.
Από το πώς θα ανταποκριθούμε σήμερα σε αυτές τις προκλήσεις θα εξαρτηθεί αν για τις επόμενες δεκαετίες η θέση και ο πλούτος της Ελλάδας θα αποτελέσουν τελικά ευχή ή κατάρα για τη χώρα και το μέλλον της. Και επειδή οι εξελίξεις αυτές δεν κοιτούν εσωτερικές πολιτικές διεργασίες, πρέπει να βρεθούν επειγόντως πολύ ψηλά στην ατζέντα τόσο του πρωθυπουργού όσο και των αρμόδιων υπουργών. Αυτά, δεν περιμένουν.
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου